De BB-leerlingen zijn dan wel allemaal meteen geslaagd, maar helaas de KB en TL-leerlingen niet. Daarvan gaan er een groot aantal voor de herkansing.
Voor sommige leerlingen was het mogelijk om dit aan te zien komen. Maar voor een aantal leerlingen totaal niet. Deze leerlingen stonden er prima voor, hebben het hele jaar door hard gewerkt en hadden alles prima onder controle. Naar ons idee… Hoe kan het dan toch dat zo’n leerling zakt?
Eén meisje (TL) coach ik nu even extra richting de herkansing. Zij gaf aan, van te voren eigenlijk niet echt zenuwachtig te zijn. En de toetsen waar ze tegenop zag heeft ze best aardig gemaakt, naar wat ze verwachtte. Maar juist met de vakken waar ze goed in is, ging het mis. Wat gebeurt er dan? (kanttekening: dit is nu al een perfectionistisch type) Bij Nederlands is zij in tijdnood gekomen met haar samenvatting die niet wilde lukken. Het lukte niet zoals het voor haar gevoel pas perfect was. Dus: tijdnood, stress, denken aan wat mislukken allemaal voor gevolgen heeft, ik ga m’n ouders teleurstellen, ik kan niet naar het grafisch, dichtklappen, nog meer stress want die simpele vragen kan ik ook niet meer, en de klok tikt door….. en bij iedere leerling die het af had en de zaal verliet voelde ze zich dommer en ellendiger.
Toen ik naar dit meisje zat te luisteren schaamde ik me eigenlijk. Wij zetten die leerlingen in een zaal met 70 andere leerlingen en een aantal docenten. De docenten letten eigenlijk alleen op of het allemaal volgens de regels verloopt en iedereen alles probeert in te vullen. Dit meisje (en met haar nog hoeveel?) raakt totaal in de put en niemand merkt het.
Ik weet wel dat we allemaal wel eens een slecht moment hebben met werk wat af moet. Maar dan zit ik niet tussen 70 anderen, waar ik niks tegen mag zeggen. Ik vond het ineens zo’n ongelooflijk eenzaam beeld. Je zo ellending voelen tussen 70 mensen en niemand die het weet.
En hoe mooi; zij kon nu achteraf, vanuit haar achtergrond bedenken dat het heel vervelend was. Dat ze echt hoopt te slagen, maar dat ze ook hier toch weer wijzer en sterker door wordt. We hebben het vergeleken met kleine kinderen die erg ziek zijn en als ze dan eindelijk weer beter zijn ineens groter en sterker lijken (of zijn?).
In mijn coaching kon ik steeds de link leggen naar haar vasten nu tijdens de ramadan. ‘Hoe zorg je dat je niet aan eten denkt?’ ‘Aan iets anders denken.’ ‘Oké hoe ga je dat doen met je examen?’ ‘Niet aan mislukken denken.’ ‘Oké, waar dan wel aan?’ ‘Met glimmende ogen: ‘Aan eten mevrouw?’ Lachend: ‘Nee dat maar niet, want ik wil als het even kan gewoon doorgaan met de ramadan!’
En ik weet: deze dame is niet kapot te krijgen! Dat hebben wij als school niet gedaan. Wat wel? Het leven? Haar geloof?
Hopelijk slaagt ze!
Op z'n Bloms... 